Hazardu to taki rodzaj działań, najczęściej gier, których skutek zależy od przypadku. O uzależnieniu od hazardu mówimy przede wszystkim wtedy, kiedy traci się kontrolę nad aktywnością związaną z zaangażowaniem w gry hazardowe. Program w naszym ośrodku leczenia uzależnienia od hazardu to najnowsze standardy terapeutyczne w uzależnieniach behawioralnych.
Uzależnienie od hazardu to specyficzny rodzaj uzależnienia. Przedmiotem nie jest substancja, lecz zachowanie. W uzależnieniu od grania, tak jak w uzależnieniu od substancji psychoaktywnych, występuje zaburzenie kontroli impulsów i trudność w opanowaniu swojego zachowania. Przed zagraniem osoba uzależniona od hazardu często odczuwa napięcie natomiast po zakończeniu gry odczuwa ulgę która bardzo szybko przeradza się w poczucie winy.
Gry hazardowe i ich wynik którego wynik zależy od przypadku. Wynik nie jest zależny od umiejętności gracza. Faktem jest że można w efekcie gry uzyskać dochód, lub też wszystko stracić.
Do gier hazardowych zaliczmy:
Osoby uzależnione od hazardu przede wszystkim odczuwają ogromny przymus grania. Osoba uzależniona od hazardu jest w stanie dużo zaryzykować. Osoba uzależniona od hazardu ma wrażenie że gra poprawi jego sytuację finansową.
Osoby uzależnione od hazardu częściej wywodzą się z rodzin, dla których ważne było szybkie zdobywanie dóbr materialnych. Kolejnym też powodem może być trudna sytuacja w domu rodzinnym, poczucie odrzucenia w dzieciństwie. Czynniki środowiskowe chęć wywyższenia się w środowisku zamieszkania, wśród znajomych. Częściej zjawisko uzależnienia od hazardu dotyczy osób, które wygrały na początku sporą sumę, lub były bliskie wygranej. Osoby rozpoczynające gry hazardowe ma obniżone poczucie własnej wartości, oraz słabą zdolność do realizowania celu oraz trudność w kontrolowaniu zachowań agresywnych i nieumiejętność radzenia sobie z trudnymi emocjami.
Fazy uzależnienia od hazardu:
Bohdan T. Woronowicz, wyróżnia 6 faz uzależnienia od hazardu:
– faza zainteresowania hazardem to początek fascynacji grami, może trwać kilka lat
– faza zwycięstw – wygrane powodują silne pobudzenie, człowiek zaczyna grać coraz częściej, wygrywa coraz wyższe stawki (3-5 lat)
– faza strat – gra o wysokie stawki przynosi straty, pojawia się konieczność zaciągania pożyczek w celu spłaty długów, gracz ukrywa swoje problemy, okłamuje otoczenie
– faza desperacji – oddalenie od rodziny, utrata pracy, narastające długi, często lub prawie zawsze na tym etapie uzależniony schodzi na drogę przestępstwa, pojawiają się wyrzuty sumienia, depresja
– faza utraty nadziei – gracz ma myśli samobójcze, rodzina się rozpada, w tej sytuacji grający zaczyna sięgać po inne środki np. alkohol, leki, narkotyki, pojawiają się konsekwencje prawne, zazwyczaj na tym etapie hazardziści zaczynają szukać pomocy
– faza zdrowienia, odbudowy – pojawia się, jeśli uzależniony podejmie leczenie
W leczeniu uzależnienia od hazardu ważne jest sporządzenie dokładnej diagnozy. Staramy się określić stan psychiczny pacjenta, ustalić, czy cierpi on równocześnie na depresję lub zaburzenia osobowości.
W dalszej kolejności, staramy się zapoznać naszych podopiecznych z działaniem mechanizmów uzależnienia. który z mechanizmów jest najbardziej widoczny. Praca nad rozpoznawaniem, wyrażaniem i nazwaniem emocji to bardzo istotna część terapii w ośrodku Osada Empatia. Wiemy że uzależnienie bierze się z trudności emocjonalnych i tego chcemy nauczyć naszych pacjentów aby potrafili radzić sobie ze swoimi emocjami.
Praca nad poczuciem własnej wartości, u osób uzależnionych od hazardu. Niskie poczucie własnej wartości predysponuje do wpadnięcia w uzależnienie.
Bardzo ważną kwestią jest kwestia kontynuacji terapii. Jak przy innych uzależnieniach tak samo przy uzależnieniu od hazardu, trzeba pamiętać że leczenie nie może się zakończyć na samym pobycie w ośrodku.
W przypadku uzależnienia od hazardu możemy mówić o swego rodzaju współuzależnieniu. B. Woronowicz w swoich publikacjach często zwracał uwagę na to, że bliscy gracza zaczynają funkcjonować w rytmie jego grania. Rodziny przejmują odpowiedzialność za osobę uzależnioną, stają się nadmiernie opiekuńczy, próbują chronić przed konsekwencjami. Członkowie rodzin często przeżywają poczucie winy, zaniedbują siebie, kontrolują, starają się nie wynosić problemów poza rodzinę.